Πληροφορίες

δυο σφραγίδες (μια με απροσδιόριστη μορφή ζώου και μια με τα γράμματα ιω)

Εξαιρετικής ποιότητας δείγμα της νεοελληνικής αργυροχοΐας. Οι παραστάσεις είναι δουλεμένες με σαβάτι σε επίχρυσο στικτό βάθος (επιχρυσωμένη και η εσωτερική επιφάνεια). Στο καπάκι εικονίζεται η Ελλάς να στέκεται σκεπτική μπροστά σε σωρό αρχαίων ερειπίων, ενώ πάνω δεξιά οι Μούσες κρατούν και της προσφέρουν στεφάνια. Ο τεχνίτης αντιγράφει χαλκογραφία που κοσμούσε την παράφραση της Ιλιάδας του Γεωργίου Ρουσιάδη (Βιέννη 1817). Εκεί ο Κοζανίτης έμπορος και λόγιος δημοσιεύει το «Επίγραμμα» και τον «Ύμνο» του, με τα οποία θέλει να δείξει ότι η πνευματική αναγέννηση που συντελείται από τα τέκνα της, θα πρέπει να κάνει την Ελλάδα και πάλι υπερήφανη. Σαν λεζάντα στη χαλκογραφία τοποθετεί την εξής στροφή του «Ύμνου», που διασαφηνίζει και το νόημα της σύνθεσης:
Ἀλλ’ ἄνω στρέψον τόν ὀφθαλμόν Σου
Κ’ ἴδε ἀστέρα τόν φαεινόν.
Στρέψον καί ἴδε ’ς τόν Ὄλυμπόν Σου
Πῶς ὅλ’ αἱ Μοῦσαι τόν στέφανόν Σου,
Σπουδαίως πλέκουσι, τόν κλεινόν.
(πρβ. Γ. Κόκκωνας, Έγρεο, φίλα μάτερ. Προσωποποιήσεις της Ελλάδας στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, Αθήνα 2018, σ. 169-74).
Στην παράσταση της βάσης αρχαίος πολεμιστής βάζει το σπαθί του στο θηκάρι με την παρότρυνση της Αθηνάς που ακουμπά το χέρι της στον ώμο του. Πίσω του κάθεται στεφανωμένη μορφή με γενειάδα. Η σύνθεση υποδηλώνει πιθανώς την παύση των πολεμικών έργων και τη συνακόλουθη πολιτιστική ανάπτυξη που αυτή θα επιφέρει. Ευχαριστούμε θερμά τον π. Διονύσιο Λυκογιάννη που αναγνώρισε τον τεχνίτη από τις σφραγίδες.