Πληροφορίες

Αντιγραμμένες τη δεκαετία του 1810 στις σ. 1-47 τόμου 139 φύλλων, 4^ο, 233 x 185 mm. (υδατόσημο του 1815, τα φ. 25-139 λευκά). Περγαμηνή σύγχρονη με τη γραφή (λερωμένη, λείπουν μικρά τμήματα από την κορυφή και τη βάση της ράχης). • Ο F. S. N. Douglas ταξίδεψε στην Ανατολή την περίοδο 1810-1812 συνοδευόμενος από το θείο του, φιλέλληνα λόρδο Guilford. Επιστρέφοντας στην Αγγλία δημοσίευσε το An Essay on certain points of resemblance between the ancient and modern Greeks (Λονδίνο 1813), που θεωρείται ένα από τα πιο ακριβή και ισορροπημένα έργα που γράφηκαν για τους Έλληνες κατά την προεπαναστατική περίοδο. Βλ. T. Spencer, Fair Greece, Sad Relic, Λονδίνο 1954, σ. 242. Στις επιστολές του αυτές δίνει ενδιαφέρουσες πληροφορίες από την παραμονή του στην Ανατολή. Περιγράφει την επίσκεψή του στην Τρωάδα όπου τον απασχολούν ζητήματα αρχαίας τοπογραφίας, και αναφέρεται στον κολυμβητικό διάπλου των στενών του Ελλησπόντου από τον Βύρωνα, ο οποίος δεν επέλεξε τη συντομότερη διαδρομή (σ. 8), «confirming the notion which all mediterranean nations have of the madness of the English» (στην πραγματικότητα ο Βύρωνας ήθελε να αποφύγει τα ισχυρά ρεύματα που τον εμπόδισαν να ολοκληρώσει το εγχείρημα στην πρώτη του προσπάθεια). Από την Αθήνα γράφει για τις εξορμήσεις του στην Αίγινα, την Επίδαυρο και την Κόρινθο, χωρίς να παραλείψει βέβαια να αναφερθεί στην πόλη και τα μνημεία της, αλλά και στη γνωριμία του με το Γάλλο πρόξενο Louis Fauvel (σ. 25), «a very agreeable man, and by no means the unconciliatory haughty vulgar creature the frenchmen of the new regime generally are». Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν όσα γράφει από την Ανδρούσα για τους Μανιάτες (σ. 38 κ.ε.), «who certainly are one of the most singular people in the world. Had I not been prevented by the anarchy which now prevails among them, I should have been tempted to pay them a visit, but some friends of mine, Mess^rs Cockerill etc, tried to penetrate into Maina about 2 weeks ago and were obliged to return. [...] no Turk can be alive within their frontiers and the Bey himself is always a Greek [...] so jealous however are they of the Turks, that every decree which the Divan orders concerning them is fixed in the Church of Calamata, on the Turkish side of their frontier. They have little commerce having only two good ports, Chielefa and Porto [Chi...?], but they are bloody and indefatigable pirates infesting the Archipelago in large row boats of 40 or 50 men, many of which have lately been destroyed by our cruisers. Their Bishops and Priests have much influence over them and are generally as great robbers as their flock. Lately a man of Maina was cast in a cause before the Cadi of Misitra, upon which he carried off the Cadi’s cows, beat his servants and murdered the other party. A friend of mine travelling thro’ Maina at that time asked the Bishop in whom diocese it happened, why he did not prevent such atrocious acts, but he answered, the spirit of retaliation was allowed τοις νομοις Λυκούργου. Indeed, many of their traditions for all their laws are αγραφοι, appear to retain great resemblance to the Spartan, theft is reckoned honourable among them, commerce disgraceful and, except in their communications with foreigners, they avoid the use of money, instead of it using like the Barbarian nations of the world a mere interchange of commodities. [...] Such are these curious fellows, in my opinion a more singular remnant of the ancient Greeks than 10000 Parthenons...» (Ανδρούσα, 6 Οκτωβρίου 1811).