Πληροφορίες

2 σελίδες, 270 x 210 mm. Μαζί ὁ φάκελος.
«... Ἐδῶ ἡ ζωή συνεχίζεται ἀρκετά μονότονη ἐφέτος καί στό βάθος λυπᾶμαι τούς Παριζιάνους πού περνᾶν ὅλα τους τά χρόνια μέσα σ’ αὐτή τή βλοσυρή καί σκυθρωπή ἀτμόσφαιρα, τά μαῦρα κτίρια καί τίς κάπνες. Δέν ἦταν ἀπό τούς πιό ψυχρούς χειμῶνες ἐφέτος, ὅπως λένε, παρ’ ὅλ’ αὐτά ἐχιόνισε δυό φορές ὥς τώρα κι’ ἡ βροχή εἶναι καθημερινή καί ἀσταμάτητη. Τόσο πολύ ξεσυνήθισα στό φῶς, ὥστε τή μοναδική μέρα πού βγῆκε ἥλιος μέσα σέ τέσσερις μῆνες, ζαλίστηκα καί δέν ἔβλεπα νά περπατήσω. Εὐτυχῶς πού ἔχω βρεῖ αὐτό τό συμπαθητικό διαμερισματάκι καί περνῶ τίς περισσότερες ὧρες μέσα, ἐκτός ὅταν εἶναι νά πάω σέ σπίτια τό βράδυ, ὅπως στοῦ Tériade ἤ στοῦ Τσαρούχη. Κατά τά ἄλλα, ἐξακολουθῶ νά κάνω δουλειές τοῦ σπιτιοῦ, μπουγάδα, πλύσιμο πιάτων, στρώσιμο τραπεζιοῦ, ἄδειασμα σκουπιδιῶν, τί νά σοῦ πῶ – οὔτε στόν στρατό δέν δούλεψα ἔτσι! Καί εἶναι καί τά γεύματα στούς περαστικούς φίλους. Πρό καιροῦ εἶχα τόν Μᾶνο Χατζιδάκη ἀπό τή Νέα Ὑόρκη, ἀργότερα τόν Μόραλη ἀπό τήν Ἀθήνα ὕστερα τόν ζωγράφο Χατζηκυριᾶκο-Γκίκα ἀπό τό Λονδῖνον καί τώρα ἕνα πλούσιο φίλο μου ἀπό τήν Κῦπρο, πού μέ προσκαλεῖ τό καλοκαῖρι ἐκεῖ, ἀλλά ὕστερα ἀπό τίς τελευταῖες ἀναταραχές, ἀμφιβάλλω πολύ ἄν θά τό ἀποφασίσω...».