Πληροφορίες

Γραμμένα στήν πίσω ὄψη ἰσάριθμων ξυλογραφιῶν ἀπό ἔκδοση τοῦ 19ου αἰώνα, 150 x 115 mm. (13) 
Παραθέτουμε τό κείμενο τριῶν: «Αγαπημένεμου αδελφέ! Μια βροχή πέφτει οι διαβάτες βιάζονται οι σκέψεις πνίγονται ο δρομος αδειασε βαθεια στον οριζοντα διακρίνω τα τελεφτέα συνεφα η βροχή περασε μια γεύση πίκρας εμεινε στη σκέψη μου, τό νοτισμένο χωμα αφήνει ενα γλυκό αρωμα την μονη γλυκειά εντυπωση απο τη βροχή ένα ρίγος διαπερνά την ράχη μου και ξανά στριμώχνουμαι στη γωνιά και οταν κάποτε μας ειπαν πως ηλθε ο ηλιος δεν το πίστεψα συνηθισμένος στη βροχή κρυμένος πίσω απο το σύνεφο ειπα πια θα ξημερώση απο το αιωνιο σκοτάδι των περασμένων χρόνων». «Αγαπημένεμου αδελφέ Τωρα ενα τελος θα φανη στο δρομο μας προς την αρχή στον κύκλο αυτό που κάνουμε, Γυρίζουμε στο απολυτο μηδεν αργα τα βήματα μας λεν η ωρα ειναι αυτή! Ηχουν παράξενα φτανουμε μια πυλη κατι καινουργιο αρχίζουμε στη πύλη αυτή χωρίζουμε Σε μια γωνιά της ζωης ενα παράθυρο ξημερώνει και οι θυμησες ξαναγυρνάνε τά χνάρια που αφήσαμε στο θαμπό παρελθον χτυπουν σαν μαχαιριές στην ψυχήμου, το τραγουδι εγινε θρηνος το ψελνουν γλαροι πετώντας πανω απο ναυάγιο, το ψελνουν οι βαρκες που σαπισαν περιμένοντας την ελπίδα να μας προσφερει ζωή!». «Αγαπητε μου αδελφέ! Και εσενα ο νους σου ακόμα στο νησί τα σκοτεινά τα βράδια με παρέα τη μοναξιά σου ρωτουσες Γιατί; Τότε που σου κάρφωσαν στο στηθος ενα παράσημο, τότε που σου σφίξαν το χέρι αλα χερια ματωμένα και ομως να που περασε ο καιρος και τωρα να που βρίσκεσαι κοντα μου ελεγες τοτε πώς θα ξεχάσεις Ισως εφταιγες ισως εφταιγε το παράσημο, ο νους σου ειναι ακόμη στο νησί στο λιμάνι, στη βαρκα στη ζωή!».